Jambi, Sumatra, Pt 1

De eerste fieldtrip in Indonesie! Woohoo! Om 0545 - n half uur te vroeg - opgehaald , dus gehaast, en (niet onbelangrijke dingen zoals) zakmes, koplamp, vogeldeterminatieboek, extra 'gewone' boeken, en ipod vergeten..
damnit.
Anderhalf uur vliegen vanaf Jakarta (landend op een kleine landingsbaan in het regenwoud), 3 uur rijden, 2uur in 1 van de 4 speedboaten, overstappen op een grotere boot, 7uur varen - met onderweg de brahmany kites in de lucht, aapjes in de bomen, en in de buurt van het stadje Nipah - vernoemd naar een plaatselijke boom - grote groepen vliegende honden in de bomen (die bruine stippen) en in de lucht gezien... *da's toevallig...*.
In het donker urenlang gekeken naar de fluorescentie van het phytoplankton terwijl de boot door het water klieft- ik had er voor het eerst over gelezen, voor het eerst gezien in griekenland, maar het blijft magisch...

Bij aankomst moest er nog 1-1.5u worden gelopen - en dan ben je op Camp WCS -Cemara beach..
De "echte mannen" ;-) gingen vooruit, om het kamp op te bouwen, de rest zou met de spullen op een boot komen als het water weer hoog was.

En dat was dus MOOI! - lekker met machetes hakken, platform bouwen om de tassen droog te houden, hutten bouwen, tenten opzetten – mooi man, net de padvinders voor volwassenen (maar zonder hopmannen die aan je willen zitten). Toen alles in het kamp was opgezet, kon ik aan de slag met m’n hangmat en zeil tegen eventuele regen. Ik kon geen geschikte bomen vlakbij het kamp vinden, dus iets verder gegaan (30m links van het kamp op de 1e foto), en al machete-hakkend had ik mijn eigen paleisje in de bush gemaakt, en voelde ik me helemaal Robinson Crusoe..

Om 2 uur bruut wakker gemaakt door hevig onweer, bliksem, en stortregen. Ik hoorde mensen in het kamp wel schreeuwen, maar ik lag heerlijk droog in mn hangmatje..voor een minuut of 15-20.. De boom begon te buigen door het extra gewicht van het water, waardoor ik met mn ass op de grond zat.. dat was snel verholpen, en ik was nog steeds relatief droog.. Maar toen begon de wind het water via de zijkant de hangmat in te blazen, werden de touwen zo doorweekt dat de hangmat langzaam maar zeker verzadigd met water begon te raken, en ik een volledig natte rug en kont had. Aan het lawaai in het kamp te horen ging het daar ook niet al te best, en begon ik me zorgen te maken over het lot van mn cameratas en laptop, en wilde mn enige boek (die droog op mn buik in de hangmat lag) redden van de watersnood, en rende naar het kamp..
Je kan zeggen wat je wil van Indo’s maar ze blijven wel vrolijk als het een groot waterballet is geworden. Gelukkig hadden de tassen met fotoapparatuur en laptops priority in de bagage tent, en stonden die droog. Een aantal andere tassen zeker niet.. Er werd gehoosd, tentzeilgerepareerd, gestut, tassen verschoven – de meeste tenten hadden wel iets. Eentje, een nieuwe koepeltent, en eigenlijk de enige waarvan ik dacht dat die alles zou uithouden, lag verscheurd en volledig ondergelopen aan de rand van het kamp. De bewoners kwamen lachend ook maar de bagagetent in, wat steeds meer begon te lijken op de meest veilige plek. Maar de tent van Londo, de teamlijder, stond nog, en was droog. Toen het ergste van de stortregen voorbij was, werd mij dus ook aangeraden om maar in die tent te gaan slapen, wat ik dus ook deed...
De volgende dag meteen aan Micha gevraagd of hij droog was gebleven, aangezien ik hem helemaal niet in de bagagetent had gezien. “Only my back and ass was wet, but not the front, so it was not too bad..”
Held.