Mooi rood is niet lelijk.

Zoals bijna elke dag ben ik ook vandaag om 6 uur wakker. Het is heerlijk om ’s ochtends door de tuin te lopen en rustig een krantje te lezen met een bak zelfgemalen koffie. Vervolgens nog even aan de studie, waarna Fifi om een uur of 8-9 vrolijk binnenstapt. Elke dag veegt en dweilt ze de vloeren en is daar binnen no time mee klaar. Ik zou het haar niet na kunnen doen. Vervolgens vraagt ze mij wat we willen eten, waar ik nooit een antwoord op heb, omdat mijn kennis van de Indonesische keuken niet al te groot is. “It’s up to you” zeg ik haar dan, in het Indonesisch, waarna ze boodschappen gaat doen en de meest wonderlijke dingen in elkaar draait. Vorige week heeft ze me geleerd hoe je een loempia moet maken en inmiddels kan ik ook al nasi goreng maken. Dat is ongeveer het enige. In het weekend koken we zelf, wat meestal resulteert in pizza of bbq. De volgende dag kijkt Fifi dan huiverig naar de dingen die ik gemaakt heb en als ik haar vraag of ze het wil proeven, zegt ze ja, maar doet ze nee. Iets wat heel vaak gebeurd hier en erg verwarrend is, omdat je echt niet weet wat mensen nou echt willen of bedoelen.

Zo hebben we Udin gevraagd om het hek te verven en hij zei dat hij dat wel kon. Mooi! Hij heeft de spullen gehaald en ik ging naar school. Toen ik thuiskwam, wist ik niet wat ik zag. “Dezelfde kleur” betekend hier blijkbaar iets heeeel anders dan dezelfde kleur. Wat gisteren dus nog terracotta kleur was, is vandaag rode-peper rood geworden. Ja, ik hou van rood, maar om nou een rode-peper rood hek te hebben van 30 meter voor je huis, is een ander verhaal. Het is vast heel goed bedoeld van hem, maar dit weekend gaan Joost en ik dus zelf aan de slag om het hek te verven. Ik zie ernaar uit! Dan kunnen we Udin gelijk laten zien dat het misschien wel handig is om van te voren iets te schuren, voordat je het gaat verven. Bij bijna alles moet je precies uitleggen hoe je het wil, want anders komt er niet veel van terecht. Zo heb ik Fifi leren stofzuigen en de ramen lappen en haar gisteren uitgelegd waarom ik graag wil dat ze niet eerst het toilet schoonmaakt en vervolgens met hetzelfde doekje de wastafel gaat schoonmaken. Vond ze maar raar. Al met al kosten dat soort dingen heel veel energie, omdat je ook de taal nog niet goed spreekt en in de gaten moet houden of de dingen wel gedaan worden. Aangezien ik van nature niet zo goed ben in het delegeren van werk, heb ik dus nog veel te leren. Elke dag twijfel ik weer of ik iets wel of niet kan vragen, maar weet ook als ik het niet vraag ik het zelf ga doen en dat lijkt me nou niet helemaal de bedoeling van twee mensen in huis hebben.

Vorige weer hadden we een kleine ziekenboeg hier, omdat ik toch misschien die, ietwat slecht ruikende loempia op straat, niet had moeten eten en Joost een infectie aan zijn benen had en daardoor hoge koorts kreeg. Gelukkig kan je hier antibiotica in alle soorten en maten kopen, dus dat was snel opgelost. Ik heb maar gewoon 3 dagen op de plee gezeten in de hoop dat de boosdoener er vanzelf uit zou gaan. En zo geschiedde. Helaas is Beavis nu een beetje ziek. Ze kwam al niet geheel happydepappy terug uit de quarantaine en heeft daar waarschijnlijk een schimmelinfectie opgelopen. Na twee weken ging ze zichzelf kaal likken (wat katten schijnen te doen als ze stress hebben) en vorige week is ze gestopt met eten. Ze wilde wel, maar iets leek haar tegen te houden. Afgelopen zondag was ze nog maar een schim van zichzelf en at helemaal niets meer. Ook niet de door mij in de blender gegooide, gekookte kip. We zijn toen naar een kliniek gegaan met haar en ze hebben haar daar gehouden en aan het infuus met vitamines gelegd. Ook wordt er bloed afgenomen en hopelijk knapt ze snel weer op. De kliniek is verbonden aan de universiteit van diergeneeskunde, dus hadden we echt een geluk bij een ongeluk. Erg goede zorg en hele lieve dokters en verzorgers. Waarschijnlijk heeft ze een abces in haar kaak en is dat de reden dat ze niet meer wilde eten. Wat dat betreft werk ik toch liever met mensen die je in het plat Amsterdams om je oren gooien wat ze mankeren.

Ik moet nog een week naar school en dat zit de eerste cursus erop. Ik ga zeker verder, nadat Joost en ik terugkomen uit Vietnam (2 tot 23 juni) Met een reden, want twee weken geleden waren we uitgenodigd door een collega van Joost om de bbq’en. Er waren ook andere buitenlanders en 2 daarvan wisten wel werk voor mij. Ik kreeg gelijk allemaal telefoonnummers en email adressen en stapte die avond erg gelukkig op de brommer terug naar huis. Het is best leuk om niet te werken en te genieten van alle nieuwe dingen, maar ik merk dat ik echt toe ben om de dingen te doen, waar ik goed in ben. Namelijk, zieke mensen beter maken.. J of in ieder geval proberen. 1 van de 2 banen zou ergens in een natuurpark west- Kalimantan zijn en zou bestaan uit het (vrijwillig) werken in een aantal klinieken die de lokale mensen daar de basis gezondheidszorg geven. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. De andere baan is voor CARE Indonesie, een organisatie die zich bezig houdt met vaccinatiecampagnes en het geven van noodhulp, waar nodig. Ook dat lijkt me helemaal top. Maar….. voor beide banen moet ik goed Indonesisch kunnen spreken en dat doe ik nog niet. Vandaar dat ik lekker doorga met de taallessen en binnenkort naar Jogjakarta ga om een intensieve cursus te volgen. Het enige “nadeel” is hier wel dat je NOOIT alleen mag werken, zonder de aanwezigheid van een Indonesische verpleegkundige. Als ze merken dat je dat zonder doet, zetten ze je het land uit, zoals recent nog is gebleken bij een dierenarts die alleen een tijger had verdoofd, die daarna is overleden. Als je dan werkt doe je het onder het kopje “educatie”, anders kan je hier gewoon niet werken. Want, om hier te kunnen werken moet je kunnen aantonen dat je een bijzondere proffesionele kwaliteit hebt, die de lokale mensen niet hebben. Het werkeloosheidspercentage is hier enorm hoog, dus dat begrijp ik wel. Nou… ik ga mijn kwaliteiten even uit het stof halen en “hope for the best!!”