Indo-Mie-ting

Het was weer een ‘interessante’ dag… 'n tweedaagse meeting met oa hoge heren en dames van het ministerie van forestry over vogelmigratie en land/natuurbehoud. Leuk en interessant – op zich.
Vorige week kwamen ze nog even met de vraag of ik/wij als organisatie even een heleboel geld wilden bijdragen voor het organiseren – ik wist niet waar de meeting precies over ging, wanneer hij was of waar, en we hadden ook geen uitnodiging gekregen – maar wel veel geld moeten dokken voor de organisatie... Sorry meneer de hoge pief – heb ik per ongeluk mijn tabbert en mijter weer eens aangedaan? - dan snap ik de verwarring...
Komt nog eens bij dat ik met 1 van de organisatoren had gepraat vorige week, en toen kreeg ik te horen dat ze genoeg geld hadden.. Waarschijnlijk was dat extra geld voor ‘kadootjes/beloning’ voor het bezoeken van de meeting... Net als bij de USDA (US department of agriculture) sponsored meeting 2 weken geleden. De bijgedragen $50.000 ging regelrecht in envelopjes – iedere indo die aanwezig was kreeg twee briefjes van honderd$.. Ja, zo kan ik ook een zaal vol krijgen, en dan thuis in de US lekker de fotos van de honderden aanwezigen laten zien... Succes verzekerd! Great organization, dude! Good Job!
- Hypocriete flauwekul allemaal...
Ik en de andere rijkeblankeexcolonialistische medemensen (ook bekend als “bouleh”) kregen trouwens he-le-maal niets. En DAT vind ik dus diskriminasie.

Maargoed, ik wil dus niet dat mijn introductie aan het ministerie nog meer het stereotype beeld van de “bouleh” als wandelende zak geld bevestigt, en heb, ondanks lichte druk van hogerop in mijn kantoor, lekker nee gezegd – dan maar ‘vrienden maken’ op de ouderwetse manier: door gewoon aardig te doen.

Ik was de enige “bouleh” voor het grootste deel van de dagen, tussen de uniformen (met stip op 1, op 2 mevrouwen met hoofddoeken, en verder mannen met batikshirts.). Alles was in het Bahasa Indonesia *mental note: zo snel mogelijk taal lessen nemen is ECHT belangrijk*. Iedereen ziet er wel heel formeel uit, maar de sfeer is meestal best wel ontspannnen: er wordt gegeind, gelachen, uitgebreid gegeten, en ik krijg nooit echt het idee dat er ook daadwerkelijk iets wordt geregeld/afgesproken (maar ik versta dan ook een groot deel niet...)
Er zaten wel een aantal aardige mensen bij, maar toch besluipt het idee je soms dat je misschien minder vaak alleen zou staan/zitten als je wel dat geld had gegeven.... moet ik volgende keer dan maar wel vrienden kopen?
Neuh.

Geef mij dan maar de Vietnamezen.. Die houden ook van hun officieel gedoe, met hun uniformen en posters van Ho Chi Minh aan de muur, en die kunnen ontzettend mierenn**ken over kleine regeltjes, toestemmingen en vergunningen, en zijn tijdens het zaken doen uiterst serieus, maar dan weet je dat er daarna geluncht moet worden, en veel gedronken gaat worden op de nieuw ontstane vriendschap, om daarna hand in hand op het strand op de foto te gaan. *pretty bi-curious, maargoed.... - als het onverhoopt allemaal misloopt met het wereld redden, kan ik altijd nog met een aziatische variant van de village people de karaoke bars langsgaan.
En nu allemaal: “It’s fun to stay at the waaaaaaaijemsiejeeeeeee.........”