Wat is het hier heerlijk!! Inmiddels zit ik al twee weken op school en kan me al aardig redden op straat. Het is zo handig om te taal te leren. Het voorkomt bijvoorbeeld dat je weer eens verdwaald met de taxi. Ik kan nu zeggen wat ik wil en wat ik niet wil. Wat ik lekker vind en niet. Mijn lerares heeft al veel vragen beantwoord en ik weet inmiddels “the places to be”. Ook wat dingen moeten kosten en ze leert me ook de Indonesische omgangsvormen. Zo zijn de west en centraal Javanen heel beheerst en zullen nooit om iets vragen. Als ze het ergens niet meer eens zijn, zullen ze dat niet zeggen, maar laten merken door het je moeilijk te maken. Je moet het maar weten. Zo heb je bijvoorbeeld wel 7 verschillende manieren om mannen aan te spreken, afhankelijk van hun status. Nu nog zien uit te vinden hoe je die status kan zien of weten.

Sinds een week loop echt alles op rolletjes in huis. Fifi en ik hebben de grootste lol als ik weer eens iets zeg wat niet klopt. Van de week bleek ik gezegd te hebben dat ik “kleine vlees” wilde i.p.v. weinig vlees. Zo aten wij die middag “kleine vlees”. Best lekker. (Joost is inmiddels een beetje overstag gegaan met het eten van vlees en daar ben ik erg blij mee) Ohh… wat kan Fifi lekker koken. Ik heb al veel van haar geleerd en ze corrigeert me met een glimlach als ik weer eens iets raars zeg.

Onze spullen liggen nog steeds te wachten in de haven van Jakarta. Het kan nog wel een paar weken duren voordat we ze kunnen ophalen. Ach.. ik begin wel een beetje gewend te raken aan wachten. Inmiddels zijn de stoelen bekleed en is er nu iemand in de garage bezig met het bekleden van de bank. Als het goed is kunnen wij over drie dagen (maar kunnen er ook 7 zijn) zitten op een schimmel vrije, frisse bank. Het is hier zo vochtig dat de boeken die je leest en de papiertjes waar je op schrijft omkrullen waar je bij staat. Meubels zijn daar dus zichtbaar niet blij mee. Alles veroudert heel snel en als je even niet oplet hebben de termieten je linnenkast gevonden en is er alleen nog maar een klein strookje stof over van je net niet gekochte beddengoed. Gelukkig weet Fifi op alles raad en sta ik vaak vol verbazing te kijken hoe ze onze kleine huisvrienden bestrijd. Het barst hier dus van de termieten en ik denk dat dit huis over een jaar of 5 totaal opgegeten is door die beestjes. Je kan nu al door sommige houten planken heen kijken, dus dat belooft wat.

Beavis mag inmiddels naar buiten en ze dartelt vrolijk rond. Overdag ligt ze te slapen op een veilig plekje in de schaduw, maar ’s nachts maakt ze vrienden met de buurt katten, die vaak geïnfecteerd zijn met VIF of andere overdraagbare virale aandoeningen. We houden haar dan ook goed in de gaten, meer kunnen we niet doen. Afgelopen zaterdag zagen wij op de markt een hok met allemaal heel schattige puppy's. Ik denk dat we dus binnenkort een speel maatje voor Beavis in huis hebben. Misschien wel twee. Helaas zijn de mensen hier niet zo gek op honden (volgens de Islam zijn honden haram, omdat ze aan hun … likken) Toen ik Beavis gisteren hetzelfde zag doen, vroeg ik me af waarom dat dan niet haram is. Dat ga ik maar eens vragen aan mijn lerares vandaag.

Aankomend weekend gaan we naar Jakarta om “inkopen” te doen en een gedeelte van de stad te zien. Hier is weinig te krijgen en ik ben inmiddels toch echt wel toe aan een lekker koud wit wijntje. Ook een kaart van Bogor is wel handig, want die hebben ze niet in Bogor. Logisch toch?! Nu onze spullen er toch nog niet zijn, gaan we deze maand waarschijnlijk ook nog een lang weekend naar Bali. Lekker surfen en relaxen. Heel vervelend. In juni moet Joost voor een week naar Vietnam en ik ga met hem mee. Saigon, Hanoi en verder naar het noorden. En als onze visa nog niet geregeld zijn voor begin juni (zo ziet het er wel naar uit) moeten we helaas nog een paar dagen naar Singapore op Kuala Lumpur om het visum te verlengen. Ik zeg: het leven is maar zwaar!!