En toen was er... Fifi!

Eerder schreef ik over Udin, de tuinman, die ook zou gaan schoonmaken. Schoonmaken blijkt hier dus echt iets voor vrouwen te zijn (duh!) en Udin deed zeker zijn best, maar tuinieren is meer zijn ding, zeg maar. Omdat ik nog niet echt weet wat “normaal” is en niet en ik soms hopeloos om me heen kijk naar een teken van hulp ben ik die hulp maar gaan opzoeken. Wij blijken dus een buurman te hebben die 10 jaar lang in Nederland heeft gewoond. Hij kent de mensen hier zeg maar en ben hem vorige week donderdag maar eens gaan opzoeken. Sindsdien is alles in een stroomversnelling gegaan en ben ik heel veel dingen te weten gekomen. Goh.. wat kan je dan blij zijn met iemand die je kan verstaan. De volgende ochtend stond ik al in het lokale ziekenhuis met hem, want hij kent de directeur. (helaas draait alles hier om de juiste mensen kennen en een beetje overdrijven) Ik heb de artsen ontmoet en binnenkort gaan we terug om verder te praten. Heel leuk! Ik heb namelijk de lokale ambulance al gezien en kan je zeggen: die kan wel een beetje opgepimpt worden ;) Die dag hebben we ook een toeristische route gereden richting Bandung en kan je vertellen dat het best koud kan zijn in de bergen. Mooie koloniale huizen en veel, heel veel groen. Zondag met zijn familie naar de house warming van zijn dochter in Jakarta gegaan en veel leuke mensen ontmoet. Ik heb nog nooit zoveel telefoonnummers op 1 dag gekregen. Zijn dochters willen mij graag binnenkort meenemen naar Jakarta om lekker te shoppen…daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

Met de buurman kwam ook Fifi! Zij heeft ooit gewerkt voor de buurman en was op zoek naar een baan. Die wilde ik haar graag geven, want ik was toch een beetje lost in space, in dit grote huis. Fifi is THE BOMB! Super lieve, spontane en luid lachende mevrouw van een jaar of 45. Zij heeft 5 kinderen en woont hier in de buurt. Zij helpt mij met het huishouden (lees: doet het huishouden) en kookt nu elke dag voor het hele gezin (wat inmiddels dus bestaat uit 4 personen) Het is erg onwennig om iemand te hebben die elke morgen vraagt wat ik wil eten. Mijn antwoord tot nu is: ga lekker je gang en verras me! En koken kan ze.. daar kan zelfs ik nog wat van leren..:) Morgen mag ik haar helpen met het maken van de boemboe (wat een hele eer schijnt te zijn) Ik heb haar verteld van mijn broodbakmachine, die binnenkort komt en ze begon te glunderen. Gemak dient dus toch de mens?! Vandaag kwam haar dochtertje, van 6, hier en is sindsdien onafscheidelijk met de poes. Heerlijk om mensen in huis te hebben en mijn Indonesisch gaat met sprongen vooruit, want ook Fifi spreekt geen woord Engels. Joost weet niet wat hem overkomt als hij vrijdag terugkomt uit het veld. Hij heeft nauwelijks ontvangst waar hij zit en het enige wat hij hoorde was: “Fifi en lekker eten”. Ben benieuwd!

Ik ben ook begonnen met Indonesische lessen vier keer per weer en heb vandaag leren klokkijken. Morgen zijn de dagen van de week aan de beurt. Alsof je op de kleuterschool zit, maar wel voor een goed doel. De eerste keer naar school, achterop een brommer, had ik het gevoel dat ik best op mijn plek zit hier. Alhoewel ik elke dag weer voor nieuwe uitdagingen kom te staan, zoals het regelen van een watertank, (wat 2 uur duurt, voordat je eindelijk die ene watertank hebt en niet alleen het water) heb ik het gevoel dat het erg leuk gaat worden hier. Ik heb al een beetje rondgekeken naar de mogelijkheden voor mij om te werken, maar moet echt eerst de taal leren voordat ik met lokale mensen ga werken. In juni volgt dus nog een intensieve cursus van 1 a 2 weken in Jogjakarta. Tot die tijd ga ik leren hoe je boemboes moet maken en heel veel leuke dingen doen. Een werkvisum is misschien ook wel handig in dit geval….

Foto1: Fifi!

Foto2: Udin maakt (nu nog) de boemboe.