euh.. mag ik 40 kilo meenemen??

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen. De afgelopen paar weken heb ik veel, heel veel leuke dingen gedaan. Ik had er ook alle tijd voor..heerlijk! Met alle vriendinnen heb ik wel een keer afgesproken om te lunchen, badderen en te praten over de toekomst en het verleden. Daar heb ik erg veel aan gehad en weet nu dat je met behulp van een paar Japanse zoutjes alle beren van de weg kunt ruimen. (voor uitleg kun je me mailen) Ook ben ik erg snel van mijn auto afgekomen. Hij heeft drie dagen te koop gestaan, waarna hij op de vluchtstrook van de A20 total-loss is gereden door mij, omdat ik nou eenmaal niet van files hou...










Met Pasen een heerlijk weekend in Friesland gehad bij mijn schoonfamilie en heb de baby in de buik van mijn schoonzus mogen voelen. Ik weet al wat het wordt, maar Joost wil het graag spannend houden. Ik zal het dus nog even voor me moeten houden. Over een maand is Sophie uitgerekend en wij kunnen er dus niet zijn om die kleine te bewonderen. Zo heeft elk voordeel, ook een nadeel. Maar de baby-cam is al geïnstalleerd en zo kunnen we op afstand genieten van X. zoals Sophie het nu noemt. Ik ben erg blij met het bestaan van internet. Zo lijkt de wereld een stukje kleiner en is Indonesië om de hoek?!

Afgelopen zaterdag heb ik mijn afscheid gehad. We zijn gaan eten bij Dewi Sri een geweldig goed Indonesisch restaurant in de haven van Rotterdam. Ik vond het erg bijzonder om te zien dat iedereen is gekomen die ik had uitgenodigd en heb dan ook een super avond gehad. Ik ben heerlijk in het zonnetje gezet en heb zelf een edammer kaas van een kilo gekregen. Joyce hield een erg mooie speech en overhandigde mij een boek met foto's van de weekenden die we met de 6 meiden hebben gehad. Zo weet nu ook mijn vader wat je nog meer met breezer flesjes kan doen ;)



Vandaag ben ik begonnen met inpakken. Alles uitgestald op tafel, blijkt maar weer dat inschatten van volume en gewicht niet mijn sterkste kant is. Morgen maar bellen met de KLM om overgewicht bij te kopen. De poes kijkt mij af en toe aan, alsof ze weet wat komen gaat. Woensdag wordt ze gehaald en volgende week donderdag vliegt ze naar Jakarta. Zonder erg antropomorfisch (mooi woord, geleerd van Joost) over te komen, kan ik mij zo voorstellen dat het best eng is voor poes om in de staart van een vliegtuig te zitten om na 13 uur door raar pratende mensen in 30 graden Celsius uit te worden gelaten. Ik doe een schietgebedje...

Ik ben er helemaal klaar voor. Niets staat het meer in de weg. Ik heb een visum voor 60 dagen, een ticket en een koffer vol met edammer kaas. Ik kan je wel vertellen dat het raar voelt. Onrust, sentiment en onzekerheid over wat komen gaan. Alle emoties beleef ik op een dag, maar daar schijn je dan ook weer vrouw voor te zijn. Het weerzien met Joost, daar kijk ik nog het meest naar uit. Ik heb zoveel zin om van mens tot mens te praten en om te gaan samenwonen. Dat laatste was ik even vergeten, want over drie dagen wonen Joost en ik ook voor het eerst samen. Als je het doet, waarom dan niet aan de andere kant van de wereld?

Donderdagavond om 21 uur vlieg ik. Mensen zullen komen om mij uit te zwaaien, wat het afscheid niet makkelijk gaat maken. Ik zal me op het laatste moment hardop afvragen waar ik toch in hemelsnaam aan begonnen ben, maar eenmaal door de douane ga ik met heel veel zin het grote avontuur tegemoet..