Happy cat!

Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Na de teleurstelling van de onverwachte quarantaine mocht Beavis, twee dagen eerder dan normaal mee naar huis. Dit, omdat Joost elke dag wel 10 keer heeft gebeld om te vragen wanneer ze mee mocht. Toen hij ’s middags het ja-woord had gekregen is hij direct in de taxi gestapt en was, door de eeuwigdurende file, een uur te laat. De meneer van de quarantaine zat te eten en was niet blij, maar door vriendelijk te vertellen dat hij alle tijd moest nemen om te eten, werd Beavis alsnog na een half uur vrijgelaten. Joost had er op dat moment alles voor over om haar mee te nemen, dus vriendelijk blijven was een goede tactiek. Dolblij stapte Joost uit de taxi!! Ze ging gelijk op ontdekkingstocht en is ook een paar keer verdwaald, net als wij in het begin. Ze bleef maar rondjes lopen. Ik ben wel blij met haar komst, eindelijk van de muizen af die je uitdagend zitten aan te kijken als je lekker voor de buis ligt. Ik heb er niet 1 meer gezien. Eindelijk kan ze weer vrij rondlopen en de poten strekken na 3 weken in kennels en in de neus van het vliegtuig gezeten te hebben.

Joost is vanmorgen vroeg voor een week vertrokken naar Jambi op Sumatra, om het veldproject daar te bekijken. Ik had graag meegegaan, maar het leek mij nu niet de goede tijd om Beavis alleen te laten. Ze moet immers 2 weken binnenblijven voordat ze buiten kan om muisjes (lees: ratten) te vangen! Daarbij komt ook nog dat ergens deze of volgende week de spullen aan kunnen komen. Ze staan al 5 dagen in de haven van Jakarta en we werden gisteren gebeld of we een kopie van de verblijfs/werk vergunning van Joost konden opsturen….Euh….welke verblijfsvergunning?? Die zou deze maand geregeld worden, maar zoals alles hier gaat, kan dat ook volgende maand zijn. Tot die tijd dus geen spullen en moeten we betalen voor elke dag dat het daar opgeslagen is. Intussen gaan ze alles nog aan een grondige inspectie onderwerpen, dus ik hoop maar dat ze al die flessen wijn, vieze blaadjes en alle andere spullen die “haram” zijn met rust laten. Het WCS kantoor zou vandaag bellen om een garantie te geven van de verblijfsvergunning van Joost en hopelijk is dat genoeg. Ik sta namelijk echt te springen om op mijn rode kronan fiets naar de markt te gaan!! Wat dan natuurlijk ook weer voor hilarische taferelen gaat zorgen, want een “Boleh” (zo worden we genoemd en betekend zoveel als: witte) op een knalrode fiets hebben ze hier, denk ik, nog niet gezien. Als de mensen hier al verbaasd naar je huidskleur kijken en het even willen aanraken, kan ik me voorstellen dat de hele buurt uitloopt zodra ik op mijn fiets stap.

Zo was ik laatst weer eens in de supermarkt op zoek naar (hoe kan het ook anders) cosmetica producten. In alles, maar dan ook alles, zit een spulletje om de huid witter te maken. Wit schijnt goed te zijn en een teken dat je binnenzit en dus niet op het land werkt. Rare bedoeling… Bogor is in dat opzicht heel anders dan Jakarta, waar ze niet opkijken van een ”rambut putih” (withaar zoals ik ook genoemd wordt) Als je in een lokaal busje stapt is het net of je van mars komt. Er komen wel leuke gesprekjes uit voort. Iedereen wil weten waar je vandaan komt, waar je woont, of je getrouwd bent en hoeveel kinderen je hebt. Heel leuk en zoals we van te voren al besloten hadden, zijn we natuurlijk al getrouwd en hebben we nog geen kinderen. Nee zeggen is uit den boze in dit geval, want dan denken ze weer dat je een of andere ziekte hebt, waardoor je geen kinderen kunt krijgen. Op de markt stelde een vrouw aan mij dezelfde vragen en ze keek vol medelijden toen ik haar vertelde nog geen kinderen te hebben. Arme ik!! Ja, want denk je nou? Het is hier toch veel te warm om als een zwangere kip rond te lopen?? Die opmerking heb ik gelukkig maar voor me gehouden en vol medeleven keek ze me na…