Good Morning Vietnam!

dat zeg ik iedere dag als ik de gordijnen open doe. Elke dag in Hanoi was gevuld met meetings, all over Hanoi. De een nuttiger dan de ander... Maar allemaal te bereiken op de brommer! Dat is - als de brommer chauffeur weet waar hij naartoe moet gaan, wat weinig maar weten...(net als taxichauffeurs meestal..)

-eerst "jajaja - tuurlijk weet ik dat te vinden" zeggen, dan halverwege vragen waar we nu naartoe moeten...En wij weten dat natuurlijk al helemaal niet, maar het is wel amusing, en dankzij de mobiele telefoon komen we toch steeds op de goede plek terecht..

hier hoort eigenlijk een filmpje van achterop de brommer, maar heb al dagen niet een goed genoege verbinding om die online te zetten...

Goodbye OLVG

Er is een tijd van komen en van gaan. Vandaag mijn laatste dag op het werk. Wederom te laat kwam ik met 4 grote taarten de afdeling op en kon gelijk aan de slag. Er waren twee collega's ziek geworden die morgen, dus de dagdienst had het druk.

Ik werd meteen op de shockroom gezet waar een erg benauwde man zou arriveren. Gelukkig werkte ik met mijn favoriete dokter, dat maakte het leed van de gemiste taart een stuk lichter :) Na een uur of twee was de man redelijk gestabiliseerd en waren de taarten al aardig aangegeten. Zoals dat gaat op een afdeling als de spoedeisende hulp, is er niet echt tijd om met z'n allen koffie te gaan drinken. Dat heeft ook zo z'n voordelen, in dit geval. Wordt je weer emotioneel enzo... moeten we niet hebben..

Ruim vier jaar geleden kwam ik in Amsterdam wonen en werken. Ik dacht dat ik al heel wat mee had gemaakt, maar ik stond soms flink met mijn oren te klapperen. Ja, zie maar eens je lach in te houden als er een man bij je komt en, al staande, verteld wat de reden is dat hij niet meer kan zitten. Dat je af en toe heel goed moet nadenken of je iemand met meneer of mevrouw aanspreekt. Hoeveel kralen en ander klein spul ik uit oren en neuzen heb gepeutert kan ik niet meer tellen. De nachtdiensten in het weekend, waar het gemiddelde alcohol percentage mij allang fataal zou zijn geworden. Maar gelukkig ben ik ook een stuk wijzer geworden over de soorten drugs die er zijn en vooral in welke combinatie die genomen moeten worden, voor het beste resultaat. (of juist het meest slechte resultaat)

Kortom.. Ik heb veel geleerd en ben niet meer het "meisje uit de polder" zoals mijn werkbegeleider mij in het begin noemde.

Ha Noi

28 uur nadat ik werd opgehaald in NY stond ik eindelijk op mn kamer in het Nam Hai 1 hotel in HaNoi met een koud blikje Heineken uit de minibar, aangezien het half 1 was, en Martin al sliep. Mooie ruime kamer met gratis wi-fi, wat wil je nog meer?
Nou, dat het niet zo koud was bijvoorbeeld. Weer eens de weersituatie volkomen verkeerd ingeschat (regen/miezerig, en 7 graden)

Ontbijt om 7u met Martin, en de hele ochtend gepraat over wat er is gedaan, wat er gedaan moet worden, en een inventarisatie van onze supplies gemaakt.

Na de lunch hadden we afspraken op het department of animal health (DAH), dus allebei op een brommertaxi - met de auto is het lastig om hier door het verkeer te komen. Het is 1 groot gekkenhuis met brommers en autos die in willekeurige richtingen rijden, en continu toeteren. Vorig jaar was hier een congres over verkeersveiligheid, wat uitgesteld moest worden omdat de organisator was aangereden door een brommer. :-)

Op DAH een aantal mensen ontmoet die wel willen samenwerken, en VEEL thee gedronken - dat is hier blijkbaar essentieel onderdeel van het onderhandelingsproces. Wat niet essentieel is: om even de eerder gebruikte kopjes die nog op tafel staan om te spoelen - daar doe je de thee voor de nieuwe gasten gewoon bij - das wel zo makkelijk.

Dit gaat het helemaal worden in 2008!

Terwijl ik dacht groen de nieuwe zwart was in 2008, loop ik alweer achter op de nieuwste trends.. Als we de trend op Seoul airport mogen geloven, hoor je er helemaal bij als je met je partner matching kleding draagt. Het liefst identiek, maar eenzelfde patron met een andere kleur mag ook. Ik heb in de korte tijd daar echt tientallen stelletjes zo zien rondlopen..

Rare jongens die Koreanen – maar ze hadden wel lekkere noodlesoep..

what time is..

14 uur tijdsverschil tussen New York en Seoul, zei de piloot… Oftewel 10 uur dus eigenlijk – de andere kant op. Zo zou je ook kunnen zeggen dat London 23 uur van Amsterdam verschilt…

En bij Alaska is het nog 6uur vroeger dan NY, en dan is het opeens weer later..

Dit heeft me een tijdje beziggehouden in het vliegtuig, waar ik helaas geen wikipedia had..

Korean Air

Super aardige stewardess bij inchecken die me vertelde dat ik geen overgewicht hoefde te betalen (tas was 32 kg) als ik een deel van de spullen in een Korean Air doos zou doen. Sweet. Misschien helpt de jungle kleding met WCS logos toch wel een beetje…

Verder denk ik dat ik vanaf nu alleen nog maar met Korean Air ga vliegen – lekker eten, volledige cd’s te beluisteren: oa Bob Dylan, Radiohead, The Flaming Lips, Daft Punk, Air, the Streets, the Strokes, EN: the Heavy Blinkers (!) – en alleen al om die laatste band wil ik bij deze Korean Air als de beste luchtvaartmaatschappij *ever* nomineren. En dan hebben we het nog niet eens over de aardige groundstaff, de "sympathieke" stewardessen, en de mooie selectie aan films.
mijn keus:
Rescue dawn – Vietnam oorlog, overleven in de jungle (vond ik wel gepast) en Christian Bale die weer eens heel mager kan worden.
Into the wild – van Sean Penn.. Supermooi. En ook weer gepast. Een film om lekker over dingen na te denken, zeker aangezien ik er wel een aantal raakvlakken in zag.

Platoon - 'Nam.. - die moest wel, jammer dat ze Apocalypse Now niet hadden..

First snow

The darwin awards - mwoeah..
Across the Universe – sort van Beatles musical. Alleen om de muziek al mooi – hoe vaak heb ik gedacht “nee, DIT is mijn favoriete nummer ooit”?
En net zoals toen ik bij de strawberry fields memorial zat, denk ik nu ook meteen aan “yesterday” wat sinds kort een extra zware betekenis heeft voor mij en mijn Beatles-liefhebbende familie.

Whoah! Crikey! Lookatthebeauty!

Hoe grappig is dit: Meisje van de Panini express op JFK:
‘you look like that guy who’s dead – you know, the guy who got stung by a stingray?’

Crikey!

Kwa kleding kan ik haar eigenlijk geen ongelijk geven – ik ben jungleboy in junglekleding (3 verschillende kleuren groen) met WCS logos, maar niet “from the American people” – die pet zit in mn tas..

Uren later in het vliegtuig kan ik er nog steeds om lachen…

I’ve Packed my bags, I’m ready to go

Dat stond ik te zingen onder de douche vanmorgen, en daar luisterde ik meteen daarna naar op de cd die ik van Carola kreeg voordat ik wegging – wat trouwens een hele mooie verzamel cd is voor iemand die zegt niets van muziek te weten ;-).

Nog even een laatste foto mijn NY-appartement gemaakt, een stuk koude pizza van gisteren gegeten, en weg met Miles. In de taxi lekker zitten kletsen met de chauffeur: “I ain’t shakin’ yo’ hand if yo’ workin’ wit that avian flu, man! – d’ya know that stuff’s dangerous?”
:-)

Visa-vis Pt2

Vanaf 9u vanmorgen de visa mensen lastig gevallen, om uiteindelijk - 12 uur, en heel veel telefoontjes later - mijn visum te krijgen... En meteen een leermoment: aardig zijn is aardig, maar niet altijd even effectief als je iets NU moet hebben.. Het is ook een beetje lastig als dat zo laat op een vrijdag gebeurt, aangezien je dan niet meer de vlucht kan cancellen en een andere vlucht nemen, maar zoals zo vaak komt het dan toch nog net goed.. (ik kan me er nu al niet eens meer druk over maken..).
Wat trouwens wel mooi is, is het Vietnamees voor Holland: Ha Lan (dit moet met accent en tot spleetoog getrokken ogen gezegd worden). En of het nou zo lang duurde omdat het naar San Fransisco was gestuurd ipv het consulaat in DC, of omdat ik een nogal crimineel aandoende pasfoto had meegestuurd - dat zullen we nooit weten...

Angela, die net terug is uit Cambodia, en die ik over een dikke week in Indonesie weer zie, had het eigenlijk helemaal niet erg gevonden als ik de vlucht had gemist, aangezien het merendeel van de spullen die ik mee moest nemen nog niet geleverd waren, maar pas maandag of dinsdag komen.. En zij heeft al 8 hele grote tassen die ze naar Cambodia moet brengen... Ik heb het wat dat betreft weer makkelijk :-)

Vandaag een uitgebreide voorlichting over het computersysteem achter het GAINS programma gekregen, waarin data vanuit de hele wereld wordt gebundeld (vogelwaarnemingen, geteste vogels - >100.000 -, positieve vogels voor een aantal verschillende ziekten, sattelitetracking data, you name it - en zo dat je het op allerlei manieren kan weergeven... Good stuff, wordt vanaf halverwege maart via internet openbaar.

Verder heb ik mn CV ge-update, publiciteitsfotos afgeleverd, korte bio geschreven, bij de videomensen langsgeweest om documentairefilmbasics te leren voor als ik met mn videocamera op pad ga, met Billy bij de vicepresident langs geweest voor een gesprek - en gehoord dat ze me na het vogeltjes vangen graag bij andere dingen willen gebruiken, wat een goed toekomstperspectief is. Oh ja, contract offerletter getekend, spoedcursus accountant spelen gevolgd, supplies voor Mongolie bij elkaar gezocht, dierentuindierenarts meeting bijgewoond, zitten brainstormen over hoe je het beste sattelietzenders in vleermuizen zou kunnen stoppen voor onderzoek naar ebola in Congo, etcetcetc....

ik vind het helemaal te gek.
en het is gelukkig ook geen 9-5 meer.

D420

Ik heb m! mijn eigen ultraportable laptop! Ik ben nu echt ZO 2006....

;-)

Maar er kan wel een beetje worden ingehaald op de blog, zeker aangezien ik thuis ook nog een wireless internet verbinding van een van de buren heb gehijacked.
sweet.

Steeds meer hoor ik van collegas dat Bogor een hele mooie plek is om te wonen, ik kan niet wachten...

Vandaag was HR overdonderd door het samenwooncontract: "this is more extensive than a marriage in the states". Dat is dus geregeld, evenals elle andere rompslomp zoals de eerste paycheck, verzekering, en dat soort dingen.

Wat nog niet geregeld is: supplies (oa dewar, hangmatten), visum, en de wereld redden..
Maar ook dat komt goed.

From the American People... (2e werkdag..)

Vergaderingen, meetings, presentaties.. Op zich niet al te spannend, maar ik snap steeds beter hoe deze organisatie werkt, en het voelt goed. De vele mooie verhalen van iedereen over reizen, projecten, en werken in het veld zorgen ervoor dat ik er echt heel erg veel zin in heb. Ook nog enige dingen met HR geregeld - het gaat lukken.. George Schaller ontmoet, en ongeveer iedereen verbaasd dat ik hem niet herkende - wist ik veel, ik kende zijn naam, en dat vond ik al goed genoeg (ik moest wel geintroduceerd worden om achter die naam te komen). Maar ook wat meer duidelijkheid gekregen over de mogelijkheden naast het vogeltjes vangen - en die zijn all over the place.. Ik vind het helemaal te gek.

S'avonds met Billy, de chef van de field veterinarians, en zijn vrouw uit eten geweest na een goed glas wijn bij hun thuis in een dorp net buiten NY, heerlijke chowder en cajun paella gegeten - en ja, soms is het best fijn om weer vis te eten..

Mooie gesprekken over het werk, andere projecten die ik kan gaan doen, wat Carola daar gaat doen (echt heel geinteresseerd, 'onamerikaans'), het verschepen van beelden/souvenirs van plaatsen waar je hebt gewerkt en vanalles en nog wat inc USA(ID) en politiek - we kunnen het wel met elkaar vinden op die punten. Helaas ruw verstoord door de Noo Yawkse chauffeur die het 2 minuten buiten wachten wel mooi vond, en al schreeuwend het restaurant in kwam: "I godda go ta City Island, anyone waitin' fowa cab?"

De Eerste Echte Werkdag (dinsdag 22 januari)

Beetje onwennig, aardige collegas, maar ik weet nog niet wat ik waar moet doen.. Sfeer is wel goed, en mensen zijn bereid me te helpen met de stortvloed aan nieuwe dingen.. Er moet vanalles geregeld worden: o.a. een contract voor mezelf (niet onbelangrijk), een contract schrijven voor de Russische professionele vogelvanger (hij heeft verdomme eerder een contract dan ik, terwijl hij voor mij werkt...), HR overtuigen van mijn partnerschap met Carola, verzekering, maar ook een dewar (ik hoop dat hiermee een dryshipper wordt bedoeld, want anders krijg ik m helemaal nooit mee in het vliegtuig - maar hierover later ongetwijfeld meer) die 7 weken geleden is besteld traceren, net als meerdere supplies, waaronder ubercoole hangmatten.... Enige probleem is geen eigen laptop, want die bestelling is ergens in het systeem fout gegaan, waardoor ik ongeveer 9 keer van computer heb moeten wisselen ... Ik hoop m nog een keer te krijgen voordat ik wegga...
Ik werd trouwens door een collega die ook op mijn "appartementencomplex" woont opgehaald om half negen, zodat ik om 9u op het werk zou zijn, om daar om 5u weer opgehaald te worden.. working 9-5 dus - en dat is best even wennen.. Al vermoed ik dat dit niet zo zal blijven, en is het best wel handig als je s'avonds naar een "Secret gig" van Martha Wainwright wil gaan waarin ze Edith Piaf covers speelt (wederom met dank aan Bart - niet de covers, maar het vertellen dat dit concert vanavond is..)

WAT DAN WEL WEER HEEL ERG JAMMER IS: dat je na 2uur public transport bij een piepklein zaaltje staat, waar de ongev 50 mensen die binnenstaan nog net niet de deur (met daarop een "sold out bordje") uitpuilen... *Damnit!* Gelukkig had ik een goed boek bij me voor in de lege subway... Maar wel die subway van the beastie boys: "Your old lady left you and you went insane/ You blew yourself up in the back of the 6 train"

Laatste keer file naar Utrecht

Dat bloggen is eigenlijk best leuk. In het begin twijfel je of de mensen daar wel op zitten te wachten, maar aan alle leuke reacties te merken, valt het goed in de smaak. Je moet eerst wat overwinnen.

Vandaag voor de laatste keer naar Utrecht gereden, waar er nog wat dingen gedaan moesten worden in het huis van Joost. Zijn moeder was er al, met een hele fijne hulp. Zij hadden al flink schoongemaakt en de laatste spullen in de auto geladen. Ik had daar nog een lading dozen staan en slaapzak en matras, waar we heel gezellig op hebben gelegen, na het afscheidsfeestje van afgelopen vrijdag. Ik ben namelijk niet zo goed in de BOB zijn... :)

Joost had nog een gietijzeren kachel staan die we eerder met geen mogelijkheid konden verslepen. Deze is vandaag gelukkig opgehaald, door twee sterke mannen. Wat moet je toch zonder ze?

Zonder erg sentimenteel te worden deed het toch best een beetje pijn om dat leuke, kleine straatje uit te rijden weer terug naar Amsterdam, waar zijn kat (Beavis!!) zich inmiddels heerlijk heeft genesteld op alles waar veel haar aan blijft hangen. Ik ben er inmiddels ook achter dat roze niet helemaal de kleur is voor Beavis. De nieuwe roze kattenbak, wordt dan ook maar in een enkel geval gebruikt.

Voor mij zijn nu ook de laatste weken in Amsterdam aangebroken. Aanstaande maandag heb ik mijn laatste dienst in het ziekenhuis en kan me daarna volledig storten op het inpakken van dozen en weggeven van mijn spullen. We hebben besloten geen meubels mee te nemen naar warm en vochtig Indonesie. Dus komen we daar aan met alleen wat kleding, boeken en een paar dingen waar we aan gehecht zijn. (waaronder Beavis) Wel zo makkelijk...

Visa-vis

Wat een beetje jammer was: dat niemand me vantevoren had verteld dat maandag 21 januari een vrije dag is in de US (Martin Luther King dag). Mijn verontschuldiging dat ik een visum voor Vietnam moest regelen en niet in de zoo zou zijn was dus niet hoogst noodzakelijk..

Maargoed, vroeg op, en naar de

visumregelkantoor - om daar een niet al te behulpzame mevrouw te treffen, die wel weer zo behulpzaam was om me (al zuchtend en steunend) te vertellen dat ik een heleboel nog niet had gedaan/ingevuld. Uiteindelijk was ze best aardig (puppy ogen opzetten werkt - ook in the US of A), en toen ik terug kwam van het pasfotos laten maken en vluchtgegevens uitprinten -waarvoor eerst een openbare internetverbinding met printer moest worden gevonden, wat nog helemaal niet meevalt in NYCity - was ze zelfs bereid iets meer moeite voor me te doen, zodat ik hopelijk vrijdag al mn visum heb (maar geen garantie.....).

Afspraak gemaakt bij de kapper (TimothyJohn's - met dank aan mn nieuwe secretaresse-op afstand Bart, en een aanrader als je van intake gesprekken voor de knipbeurt (you've got to connect with your clients for better service ?!), en een omkleedruimte voor een badjas-achtig ding in plaats van je kleren zodat er geen haar op je kleren komt (?!), en veelteveel gemuts houdt... niet echt mijn ding, maar ze waren wel heel aardig - zo zijn ze, he ;-)

In de tussentijd even naar de Strawberry Fields Memorial en Dakota Building - waar ik, ondanks 3 eerdere bezoeken aan NY, nog nooit was geweest, wat op zich redelijk schandalig is...

It Giet Oan..

Jep, het was vroeg, en ik was iets te laat - sommige dingen moet je niet willen veranderen.
En het "afscheid" was mooi, al heb ik het liever over uitzwaaien, afscheid klinkt te zwaar, en het is zo zwaar als je het zelf maakt - daar had ik het nog met Carola over in de auto naar Schiphol..
Op schiphol was het ondanks het vroege tijdstip best wel gezellig: beetje grappen, kletsen, en het maar niet hebben over ver weggaan/lang niet zien/etc - da's wel zo handig.... Toch moest het er op een gegeven moment wel van komen: handen moesten worden geschud, knuffels en zoenen gegeven worden, en de eerste stappen richting avontuur gemaakt worden..

Maar man, wat was die afstand die ik "met ferme passen" aflegde lang.... Gewoon doorlopen - je wilt toch niet dat je 'jankend' bij zo'n broekkie in een paspoortcontrolehokje staat? Om dan, als je erdoorheen bent, te beseffen dat je toch eigenlijk liever iets meer had willen omkijken, zwaaien, en eventueel nog even een foto maken van dat groepje mensen die je dierbaar zijn, en die toch ook speciaal hiervoor heel vroeg hun bed zijn uitgekomen.. Dan nog maar een paar keer heen en weer drentelen achter de hokjes, en proberen nog een laatste glimp op te vangen...

Maargoed, door dat poortje giet it dus pas echt oan... Iets waar je in de loop van de dag meer en meer mee wordt geconfronteerd: geen sleutelbos in het x-raymandje te hoeven leggen (die had ik beetje bij beetje bij de verschillende werkplekken en nieuwe fiets/huiseigenaren achter gelaten..), geen woonadres hebben als je dat ergens moet invullen, en emotioneel geraakt worden door een ontzettend slechte film (the Game Plan, waarin de football held door de komst van zijn tot dan onbekende dochtertje leert wat de belangrijke dingen in het leven zijn...).

Raar hoe dat werkt eigenlijk, vantevoren niet al teveel aandacht aan jezelf/het weggaan willen geven (of dat andere mensen dat doen) - ik ga gewoon weg. Maar het dan wel heeel erg leuk vinden als dat wel gebeurt.. En dan blijkt des te meer dat familie en vrienden (en aardige collega's) toch wel hele mooie dingen zijn om te hebben.. Zo tegen die datum dat je weggaat, en je steeds meer dingen uit je huisje hebt gehaalt, pas dan snapt deze jongen dat emigreren niet hetzelfde is als (langdurige) werkgerelateerde reisjes, en dan klinkt het "ik pak mn tas en ik ben weg" steeds minder krachtig.. Dus heb ik een papiertje opgezocht, en ben maar eens gaan schrijven *iets wat ik blijf doen de komende tijd, en waaruit ik gecensureerde stukjes ga bloggen*.

De rest van de vlucht heb ik als een blok geslapen, en daarna mn aircraftaudioadapterplug van mn nieuwe headphones met NoiseGard™ active noise canceling technology in de stoel achtergelaten *damnit!*

Bij aankomst in NY stond de chauffeur van Miles taxi service me op te wachten, om me door een zonnig en fris NY heen te rijden naar mijn huis voor de komende week - een appartement op City Island: een rustig, pittoresk eilandje met lieve kleine huisjes op 20 minuten rijden van de Bronx Zoo, en een uurtje met de subway naar het centrum van Manhattan.. Een aantal collega's wonen daar, en ik zou zeker hetzelfde doen als ik in the Bronx Zoo zou werken.. Enkee, een fieldvet uit Mongolie en deze week mijn huisgenoot, had lunch gekookt, dus meteen maar gegeten.

Daarna spullen uitgepakt, en op pad om me te orienteren in de stad zodat morgen de visa-perikelen (hopelijk) beperkt blijven, en om toeristje te spelen: o.a. Ground Zero bekeken (met opruimen/verhuizen kwam ik nog een foto uit ongev '95 tegen van mij bovenop 1 van de twin towers, nu eentje maken van bovenop de rubble leek me niet een gepast idee..), vanaf de kade naar de statue of liberty gekeken en bijna mn handen aan frostbite verloren. Hier in NY hebben ze tenminste nog echt winter: -10 C, 20 mph wind, en een flinke chill factor - gewoon heel erg koud, dus.
En natuurlijk absoluut niet over nagedacht tijdens het inpakken van mn tas.....

Vertrek van Joost

Na een hectisch weekend, met veel laatste dingen te doen en een spetterend afscheid van vrienden, reden we op een onmenselijk vroeg tijdstip zwijgend door de regen naar Schiphol. Deze dag heb ik zo lang mogelijk willen uitstellen, maar de tijd gaat juist in zo'n geval veel te snel. Wat het voor mij extra bijzonder maakt is, dat hij vandaag ook jarig is en de veelbetekende leeftijd van 35 heeft bereikt. Joost zelf maakt het, althans dat zegt hij, niet zo uit.

Vandaag begint voor hem het grote avontuur. Op Schiphol stonden vrienden en familie al klaar, want zoals bekend is Joost altijd een 'beetje' laat. Het was erg fijn om te zien dat zelfs Bart, zijn ochtendhumeur had overwonnen en hem fris en fruitig kwam uitzwaaien. Tja.. sta je daar met z'n allen. Ik wordt altijd al melancholisch als ik schiphol voorbij rijdt, laat staan dat je daar staat om je vriendje uit te zwaaien. Gelukkig weet ik dat ik hem over twee maanden weer zie en heb de zakdoekjes dan ook veilig in mijn tas kunnen laten. Met een stiekeme brok in mijn keel keek ik hem na.

Zoals het misschien wel het beste is om te doen, liep Joost met ferme pas richting douane, draaide zich nog 1 keer om en verdween achter de Nederlandse grens. Hij zal vanavond aankomen in New York. Volgende week vliegt hij verder naar Vietnam. Daar zal hij tot eind maart zitten, met een onderbreking van twee weken in Indonesië. Daar kan hij alvast een beetje rondkijken en zien wat er allemaal is. Misschien zelfs wel zoeken naar een huis (met zwembad, bar in de tuin en minimaal twee gastenverblijven!!) Hoezo idealist?

Eerste bericht

Eindelijk is het dan zover. Na jaren dromen, wachten en hard werken gaan we weg uit Nederland. Drie jaar geleden hadden we elkaar nog nooit gezien en het leek ons nu wel leuk om te gaan samenwonen en waarom dan niet aan de andere kant van de wereld? Ik hoefde niet lang na te denken toen Joost me vroeg mee te gaan naar Indonesië voor minimaal twee jaar. Voor veel mensen om ons heen kwam het niet als een verassing toen we het blijde nieuws vertelden, omdat we allebei al heel lang de wijde wereld in willen om mens en dier te helpen.

Twee maanden geleden wisten we nog niets zeker, maar sindsdien is alles heel snel gegaan. Nog voor zijn promotie in oktober, werd Joost uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek in New York. Hij kwam, zag en kreeg de baan voor de WCS. (http://www.wcs.org/)
Hij gaat zich bezighouden met voorlichting geven en opsporen van vogelgriep in Indonesië. Zijn contract zou in Januari ingaan en was het dus zaak om in een razend tempo alles te regelen.

Nou, dat is dus gelukt!! De huizen zijn verkocht, baan is opgezegd en de spullen staan in een zeecontainer.Ik blijf nog twee maanden in Nederland, om de laatste dingen te regelen en veel bij vrienden en familie te zijn. Eind maart vlieg ik naar Jakarta, waar Joost me hopelijk opwacht in een rangers outfit.

De eerste verblijven we in een hotel zitten en op zoek naar een huis. Als Joost niet achter de vogels aanzit, werkt hij op het hoofdkantoor in Bogor, het buitenzorg van Jakarta. Ik ga daar op zoek naar werk, maar heb geen haast. Dat is het voordeel van je huis verkopen. Misschien wordt ik wel een hele geweldige vogelvanger.