Vertrek van Joost

Na een hectisch weekend, met veel laatste dingen te doen en een spetterend afscheid van vrienden, reden we op een onmenselijk vroeg tijdstip zwijgend door de regen naar Schiphol. Deze dag heb ik zo lang mogelijk willen uitstellen, maar de tijd gaat juist in zo'n geval veel te snel. Wat het voor mij extra bijzonder maakt is, dat hij vandaag ook jarig is en de veelbetekende leeftijd van 35 heeft bereikt. Joost zelf maakt het, althans dat zegt hij, niet zo uit.

Vandaag begint voor hem het grote avontuur. Op Schiphol stonden vrienden en familie al klaar, want zoals bekend is Joost altijd een 'beetje' laat. Het was erg fijn om te zien dat zelfs Bart, zijn ochtendhumeur had overwonnen en hem fris en fruitig kwam uitzwaaien. Tja.. sta je daar met z'n allen. Ik wordt altijd al melancholisch als ik schiphol voorbij rijdt, laat staan dat je daar staat om je vriendje uit te zwaaien. Gelukkig weet ik dat ik hem over twee maanden weer zie en heb de zakdoekjes dan ook veilig in mijn tas kunnen laten. Met een stiekeme brok in mijn keel keek ik hem na.

Zoals het misschien wel het beste is om te doen, liep Joost met ferme pas richting douane, draaide zich nog 1 keer om en verdween achter de Nederlandse grens. Hij zal vanavond aankomen in New York. Volgende week vliegt hij verder naar Vietnam. Daar zal hij tot eind maart zitten, met een onderbreking van twee weken in Indonesië. Daar kan hij alvast een beetje rondkijken en zien wat er allemaal is. Misschien zelfs wel zoeken naar een huis (met zwembad, bar in de tuin en minimaal twee gastenverblijven!!) Hoezo idealist?