Jep, het was vroeg, en ik was iets te laat - sommige dingen moet je niet willen veranderen.
En het "afscheid" was mooi, al heb ik het liever over uitzwaaien, afscheid klinkt te zwaar, en het is zo zwaar als je het zelf maakt - daar had ik het nog met Carola over in de auto naar Schiphol..
Op schiphol was het ondanks het vroege tijdstip best wel gezellig: beetje grappen, kletsen, en het maar niet hebben over ver weggaan/lang niet zien/etc - da's wel zo handig.... Toch moest het er op een gegeven moment wel van komen: handen moesten worden geschud, knuffels en zoenen gegeven worden, en de eerste stappen richting avontuur gemaakt worden..
Maar man, wat was die afstand die ik "met ferme passen" aflegde lang.... Gewoon doorlopen - je wilt toch niet dat je 'jankend' bij zo'n broekkie in een paspoortcontrolehokje staat? Om dan, als je erdoorheen bent, te beseffen dat je toch eigenlijk liever iets meer had willen omkijken, zwaaien, en eventueel nog even een foto maken van dat groepje mensen die je dierbaar zijn, en die toch ook speciaal hiervoor heel vroeg hun bed zijn uitgekomen.. Dan nog maar een paar keer heen en weer drentelen achter de hokjes, en proberen nog een laatste glimp op te vangen...
Maargoed, door dat poortje giet it dus pas echt oan... Iets waar je in de loop van de dag meer en meer mee wordt geconfronteerd: geen sleutelbos in het x-raymandje te hoeven leggen (die had ik beetje bij beetje bij de verschillende werkplekken en nieuwe fiets/huiseigenaren achter gelaten..), geen woonadres hebben als je dat ergens moet invullen, en emotioneel geraakt worden door een ontzettend slechte film (the Game Plan, waarin de football held door de komst van zijn tot dan onbekende dochtertje leert wat de belangrijke dingen in het leven zijn...).
Raar hoe dat werkt eigenlijk, vantevoren niet al teveel aandacht aan jezelf/het weggaan willen geven (of dat andere mensen dat doen) - ik ga gewoon weg. Maar het dan wel heeel erg leuk vinden als dat wel gebeurt.. En dan blijkt des te meer dat familie en vrienden (en aardige collega's) toch wel hele mooie dingen zijn om te hebben.. Zo tegen die datum dat je weggaat, en je steeds meer dingen uit je huisje hebt gehaalt, pas dan snapt deze jongen dat emigreren niet hetzelfde is als (langdurige) werkgerelateerde reisjes, en dan klinkt het "ik pak mn tas en ik ben weg" steeds minder krachtig.. Dus heb ik een papiertje opgezocht, en ben maar eens gaan schrijven *iets wat ik blijf doen de komende tijd, en waaruit ik gecensureerde stukjes ga bloggen*.
De rest van de vlucht heb ik als een blok geslapen, en daarna mn aircraftaudioadapterplug van mn nieuwe headphones met NoiseGard™ active noise canceling technology in de stoel achtergelaten *damnit!*
Bij aankomst in NY stond de chauffeur van Miles taxi service me op te wachten, om me door een zonnig en fris NY heen te rijden naar mijn huis voor de komende week - een appartement op City Island: een rustig, pittoresk eilandje met lieve kleine huisjes op 20 minuten rijden van de Bronx Zoo, en een uurtje met de subway naar het centrum van Manhattan.. Een aantal collega's wonen daar, en ik zou zeker hetzelfde doen als ik in the Bronx Zoo zou werken.. Enkee, een fieldvet uit Mongolie en deze week mijn huisgenoot, had lunch gekookt, dus meteen maar gegeten.
Daarna spullen uitgepakt, en op pad om me te orienteren in de stad zodat morgen de visa-perikelen (hopelijk) beperkt blijven, en om toeristje te spelen: o.a. Ground Zero bekeken (met opruimen/verhuizen kwam ik nog een foto uit ongev '95 tegen van mij bovenop 1 van de twin towers, nu eentje maken van bovenop de rubble leek me niet een gepast idee..), vanaf de kade naar de statue of liberty gekeken en bijna mn handen aan frostbite verloren. Hier in NY hebben ze tenminste nog echt winter: -10 C, 20 mph wind, en een flinke chill factor - gewoon heel erg koud, dus.
En natuurlijk absoluut niet over nagedacht tijdens het inpakken van mn tas.....
En het "afscheid" was mooi, al heb ik het liever over uitzwaaien, afscheid klinkt te zwaar, en het is zo zwaar als je het zelf maakt - daar had ik het nog met Carola over in de auto naar Schiphol..
Op schiphol was het ondanks het vroege tijdstip best wel gezellig: beetje grappen, kletsen, en het maar niet hebben over ver weggaan/lang niet zien/etc - da's wel zo handig.... Toch moest het er op een gegeven moment wel van komen: handen moesten worden geschud, knuffels en zoenen gegeven worden, en de eerste stappen richting avontuur gemaakt worden..
Maar man, wat was die afstand die ik "met ferme passen" aflegde lang.... Gewoon doorlopen - je wilt toch niet dat je 'jankend' bij zo'n broekkie in een paspoortcontrolehokje staat? Om dan, als je erdoorheen bent, te beseffen dat je toch eigenlijk liever iets meer had willen omkijken, zwaaien, en eventueel nog even een foto maken van dat groepje mensen die je dierbaar zijn, en die toch ook speciaal hiervoor heel vroeg hun bed zijn uitgekomen.. Dan nog maar een paar keer heen en weer drentelen achter de hokjes, en proberen nog een laatste glimp op te vangen...
Maargoed, door dat poortje giet it dus pas echt oan... Iets waar je in de loop van de dag meer en meer mee wordt geconfronteerd: geen sleutelbos in het x-raymandje te hoeven leggen (die had ik beetje bij beetje bij de verschillende werkplekken en nieuwe fiets/huiseigenaren achter gelaten..), geen woonadres hebben als je dat ergens moet invullen, en emotioneel geraakt worden door een ontzettend slechte film (the Game Plan, waarin de football held door de komst van zijn tot dan onbekende dochtertje leert wat de belangrijke dingen in het leven zijn...).
Raar hoe dat werkt eigenlijk, vantevoren niet al teveel aandacht aan jezelf/het weggaan willen geven (of dat andere mensen dat doen) - ik ga gewoon weg. Maar het dan wel heeel erg leuk vinden als dat wel gebeurt.. En dan blijkt des te meer dat familie en vrienden (en aardige collega's) toch wel hele mooie dingen zijn om te hebben.. Zo tegen die datum dat je weggaat, en je steeds meer dingen uit je huisje hebt gehaalt, pas dan snapt deze jongen dat emigreren niet hetzelfde is als (langdurige) werkgerelateerde reisjes, en dan klinkt het "ik pak mn tas en ik ben weg" steeds minder krachtig.. Dus heb ik een papiertje opgezocht, en ben maar eens gaan schrijven *iets wat ik blijf doen de komende tijd, en waaruit ik gecensureerde stukjes ga bloggen*.
De rest van de vlucht heb ik als een blok geslapen, en daarna mn aircraftaudioadapterplug van mn nieuwe headphones met NoiseGard™ active noise canceling technology in de stoel achtergelaten *damnit!*
Bij aankomst in NY stond de chauffeur van Miles taxi service me op te wachten, om me door een zonnig en fris NY heen te rijden naar mijn huis voor de komende week - een appartement op City Island: een rustig, pittoresk eilandje met lieve kleine huisjes op 20 minuten rijden van de Bronx Zoo, en een uurtje met de subway naar het centrum van Manhattan.. Een aantal collega's wonen daar, en ik zou zeker hetzelfde doen als ik in the Bronx Zoo zou werken.. Enkee, een fieldvet uit Mongolie en deze week mijn huisgenoot, had lunch gekookt, dus meteen maar gegeten.
Daarna spullen uitgepakt, en op pad om me te orienteren in de stad zodat morgen de visa-perikelen (hopelijk) beperkt blijven, en om toeristje te spelen: o.a. Ground Zero bekeken (met opruimen/verhuizen kwam ik nog een foto uit ongev '95 tegen van mij bovenop 1 van de twin towers, nu eentje maken van bovenop de rubble leek me niet een gepast idee..), vanaf de kade naar de statue of liberty gekeken en bijna mn handen aan frostbite verloren. Hier in NY hebben ze tenminste nog echt winter: -10 C, 20 mph wind, en een flinke chill factor - gewoon heel erg koud, dus.
En natuurlijk absoluut niet over nagedacht tijdens het inpakken van mn tas.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten