Vroeg op, heel uitgebreid ontbeten op de veranda – dat doen ze goed in de mirah- , en de eerste indrukken op me laten inwerken: allemaal vogelgeluiden, veel bomen en planten, veel hoofddoekjes, en overal kretek-rokende mensen..
De chauffeur bracht ons naar het kantoor, waar we de hele dag hebben gesproken met mijn voorganger Darin, Zulfi de Indonesische dierenarts die veldwerk doet en gaat doen voor ons, en Nick de projectmanager van het kantoor. Darin ging maandag weg voor 2 weken, dus moest deze meeting even op zondag gebeuren…. (ontzettend stom geplanned, maargoed..)
Het is een mooi kantoor in een rustige woonwijk, eigenlijk meer een groot woonhuis met een veranda waar we de hele dag op hebben gezeten, veel groen in de wijk, spelende kinderen, een paar warungs en stalletjes op straat, en de moskee dichtbij die door de gebedsoproep handig vertelt wanneer het 12u en 6u is.
*Het klinkt iig wel alsof die dichtbij is.*
Ik kan het hier wel uithouden denk ik, en de gesprekken zorgen ervoor dat ik er echt heel veel zin in krijg.
Ik lees het stukje van Carola en weet (of denk te weten) hoe raar ze zich nu voelt: onzeker wat je te wachten staat, denkend aan je werk dat je niet meer doet, de mensen die je al gedag hebt gezegd, de mensen die je nog gedag moet zeggen, al kamperend in je eigen huis (wat binnenkort niet meer je eigen huis is) naast de dozen met al je bezittingen, die je pas over een aantal maanden weer gaat zien aan de andere kant van de wereld, op een plek waar je nog nooit bent geweest..
Dus maar even gebeld om te vertellen dat – mocht het wereld redden op een of andere manier niet meteen lukken – we het hier in ieder geval hardstikke leuk gaan hebben..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten