Je leven in een paar dozen

Afgelopen weekend bezig geweest met het inpakken van de spullen die naar Indonesie meegaan. Toch nog meer bewaard dan ik me had voorgenomen. Gelukkig kwam mijn moeder me met raad en daad bijstaan en heb ik alles in de 20 dozen kunnen doen, die ik van het verhuisbedrijf had gekregen. Ja....zie maar eens je hele "leven" in 20 dozen te stoppen. Best lastig.

De te verschepen spullen van Joost zijn twee weken geleden al bij hem opgehaald. Aanstaande woensdag komt het verhuisbedrijf en zal alles bij elkaar voegen. (jaja.. de eerste stap naar 'samen')

Joost is gisteren aangekomen in Bogor, waar hij de komende twee weken is. Hij vertelde me in een paar woorden hoe het daar is. Warm, klam en het regende. Dan toch maar een paar ultra-hippe kaplaarzen en een paraplu kopen. Gelukkig vertelde hij me ook dat hij vanavond in een rumah makan (eethuisje) had gegeten waar je ook bitterballen, ontbijtkoek en poffertjes kan eten. Dat scheelt...Hij heeft de tijd gekregen om op zoek te gaan naar een huisje. Wel zo handig, zodat de spulllen alvast op de boot kunnen en de poes met mij meekan in het vliegtuig. Arme poes. Ik probeer alvast een tropisch klimaat te creeren hier, zodat ze haar dikke wintervacht kwijtraakt. (zweet..)

Het blijft een raar idee. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik over twee maanden aan de andere kant van de wereld ga wonen. Zal ik de hypes zoals vanavond, over Peter R de Vries, gaan missen? De eigenaresse van de toko uit de straat, die gisteren aan me vroeg waarom ik zo lang niet geweest was? Mijn ouders, familie, vriendinnen en de weekenden weg met "de meisjes"? Zeker weten, maar het avontuur lonkt en het voelt goed, dus waarom niet? Ik wil niet 1 van die mensen zijn die, als ze oud zijn, roepen dat ze dit ook hadden willen doen, maar niet hebben gedaan omdat.........